(จบแล้ว- ฟรี) รักของท่านอ๋องมัธยัสถ์กับชายาอัปลักษณ์

     สวัสดีคะนี่เป็นงานเขียนเรื่องแรกของไรท์นะคะ ไรท์ขออภัยหากมีข้อผิดพลาดหรือชี้แนะประการใด นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เขียนขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ทั้งตัวละครและเหตุการณ์ต่างๆค่ะ

    (ขอขอบคุณภาพสวยจากwriter คุณกะรัตแก้วมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ https://writer.dek-d.com/karatkaew/writer/view.php?id=611322)

..............................................................................................................

     หิมะเริ่มโปรยปรายพร้อมลมหนาววูบใหญ่พัดเข้ามาบริเวณท้ายตำหนัก จนทำให้นับร้อยชีวิตที่ทำงานอยู่ตรงนั้นรู้สึกเหน็บหนาว

     หากแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนรวมทั้งชินอ๋องจ้าวหมิงรู้สึกเย็นยะเยือกจนถึงขั้วหัวใจ จนเนื้อตัวสั่นเทา กลับเป็นสตรีร่างเล็กที่ปรากฎตัวขึ้นมาตรงหน้า

     “พระชายา!!!!!”

     “อย่าได้คิดก้าวขาออกไปแม้แต่ก้าวเดียวนะเพคะ”

     ชินอ๋องจ้าวหมิง ที่กำลังจะกระโจนหนีจากที่ตรงนั้นต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากนางผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นชายาของตนเอง

     “หม่อมชั้นไม่นึกเลยเพคะ ว่าพระองค์จะทำเช่นนี้กับหม่อมชั้นได้”

     “พระชายา ข้าทำอันใดหรือ เจ้าออกมาทำไม. แล้วนี่เสิ่นมามากับผู้ติดตามเจ้าไปในเสียเล่า”

     แม้รู้ว่าถูกจับได้แต่การปากแข็งไม่ยอมรับ นับเป็นหนทางที่ฉลาดที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้

     “ทำอันใด! พระองค์ถามหม่อมชั้นได้อย่างไรเพคะว่าทำอันใด”

     นางคำรามออกมาด้วยความเจ็บแค้น ก่อนจะโยนเอกสารและตราประทับที่ค้นเจอในหออักษรไปตรงหน้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนาง

     ขินอ๋องจ้าวหมิงแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าว ทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น เหล่าองครักษ์และบ่าวไพร่ทั้งหลายต่างคุกเข่าก้มหน้านิ่งตัวสั่นเทา

     “นี่เจ้า! เจ้าเจอมันได้ยังไง”

     “หึ หม่อมชั้นคงต้องขอบพระทัยในความ งก ของพระองค์นะเพคะ แท้จริงแล้วผงหลับไหลแห่งเผ่าอู้หลงนั้นเป็นของหายาก ไร้สี ไร้รส ไร้กลิ่น จนไม่มีใครสามารถตรวจสอบโดยใช้เพียงประสาทสัมผัสทั้งห้าได้ หากแต่พระองค์คงซื้อมันมาตอนลดราคา เลยได้ยาที่ปรุงเก็บไว้นานเกินไปจนด้อยประสิทธิภาพ ทำให้เกิดกลิ่นอ่อนๆ เฉพาะตัวจนหม่อมชั้นสัมผัสได้”

     คราวนี้เป็นองครักษ์ซ้ายที่หนังตากระตุก ชินอ๋องเป็นผู้สั่งการให้เขาจัดหาผงหลับไหลด้วยเงินเพียง 1 ตำลึงทอง แน่นอนมันไม่พอแม้แต่จะซื้อกระดาษที่ห่อยาหายากราคาแพงเช่นนี้เสียด้วยซ้ำ จนเมื่อพ่อค้าเสนอขาย “รุ่นลดราคา” เขาจึงตัดสินใจซื้อมาในทันที

     “เหมยเอ๋อ เจ้าเข้าใจข้า เอ้ยเปิ่นหวางผิดไปแล้ว เปิ่นหวางกังวล กลัวเจ้าพักผ่อนน้อยจึงอยากให้เจ้านอนหลับให้เพียงพอ ก็แค่นั้น”

     ชินอ๋องพูดพลางค่อยๆ ขยับเข้าไปเกาะขาพระชายาดั่งแมวตัวน้อยประจบเจ้านาย

     องครักษ์และบ่าวไพร่ทั้งหลายต่างมองภาพนั้นด้วยความงุนงง หลายคนกระซิบถามกันว่าเหตุใดชินอ๋องผู้สูงศักดิ์และมีวรยุทธ์สูงส่ง จึงหวาดกลัวพระชายาเช่นนี้ องครักษ์ขวาผู้ซึ่งมีอายุมากที่สุดและออกเรือนแล้วได้แต่คิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกระซิบตอบไปว่า

     “แบบนี้เรียกว่ากลัวเมียน่ะสิ!!”

     “แล้วเอกสารกับตราประทับเหล่านี้ พระองค์คงสั่งทำด้วยราคาถูกเป็นพิเศษด้วยใช่หรือไม่เพคะ”

     ลู่เสี่ยวเหมยเอ่ยถามพลางยิ้มกว้างและเชยคางคนตัวโตขึ้นมาสบตานางอย่างอ่อนโยน

     “เอกสารอันใด ตราประทับอันใด เปิ่นหวางไม่รู้เรื่อง”

     “ไม่รู้เรื่องอันใดเพคะ!!”

     ลู่เสี่ยวเหมยตวาดเสียงไม่เบา ความอดทนของนางกำลังจะจบสิ้น

     “หม่อมชั้นค้นพบใบรับเงินเหล่านี้ในหออักษร น่าแปลกที่หม่อมชั้นค้นพบว่าใบรับเงินแต่ละใบ จะมีการคัดลอกใบรับเงินอีกฉบับคู่กัน รายละเอียดจะเหมือนกันหากแต่สิ่งที่ต่างกันคือ ราคาสินค้า เช่นคู่นี้ ที่เป็นใบรับเงินที่มีตราประทับของร้านผักตระกูลเหมา ใบหนึ่งลงราคาสินค้าไว้ 30 ตำลึง แต่ใบที่คัดลอกนั้น ลงราคาไว้ถึง 300 ตำลึง”

     ชินอ๋องตอนนี้ได้แต่เงยหน้ามองพระชายาของตนด้วยแววตาหวาดกลัว

     “แล้วยังตราประทับของร้านค้าบนเอกสารคัดลอกนั่นอีก ฉบับนี้มีตราประทับของร้านผักสกุลเหมาชัดเจน ในขณะที่ฉบับคัดลอกนั้น ตราประทับกลับปรากฏว่าเป็นร้านผักสกุลหมา!”

     คราวนี้เป็นองครักษ์ขวาที่หนังตากระตุก ชินอ๋องเป็นผู้สั่งการให้เขาหาผู้มีฝีมือจัดทำตราประทับเลียนแบบร้านค้าที่จัดส่งสินค้าเข้าตำหนักด้วยเงินเพียง 1 ตำลึงทอง แน่นอนว่ามันไม่พอ เขาจำต้องหาอุปกรณ์และให้ขันทีในวังเป็นผู้ทำตราประทับขึ้นมาแทน ไม่นึกเลยว่าขันทีน้อยผู้นั้นกลับสะกดคำว่า “เหมา” เป็นคำว่า “หมา”